Enkele weken geleden werd ik gebeld door Ellen; ze is “Droomvervuller” bij de Stichting Dreams4You Nederland.
Zoals op hun website staat beschreven: “Stichting Dreams4You realiseert de laatste droomwens voor ernstig zieke volwassenen met een beperkte Levensverwachting.”
Ze hadden daar een verzoek binnengekregen om in Amsterdam een fotoshoot te maken met oude militaire voertuigen om verloren gegane momenten nog een keer vast te leggen. Of wij daaraan mee wilden en konden werken?
Het antwoord op de eerste vraag was uiteraard een volmondig “ja”, het antwoord op de 2e vraag was “we gaan enorm ons best doen”.
Omdat de stichting met vrijwilligers werkt, kregen we 2 zaterdagen waarop zij en een fotograaf en de aanvrager(s) beschikbaar waren. Ik ben gaan mailen binnen de vereniging (dan is het handig dat we net de ledenlijst gemigreerd hebben naar een nieuw platform met woonplaatsen en ik een redelijk compleet beeld had van de voertuigen) met mensen die binnen redelijke reisafstand wonen van Amsterdam EN in het bezit zijn van een voertuig uit de dienstperiode van meneer, namelijk de jaren ’80.
Van de vele in principe positieve reacties waren er helaas veel die niet konden op de gevraagde dag, en iemand die wel kon, heeft een vrachtwagen en dan zaten we met de milieuzone. Achteraf gezien was deze wagen ook veel te groot om de gewenste fotolocatie te bereiken.
Dat neemt niet weg dat ik dankbaar een lijstje heb gemaakt van de leden die in principe bereid zijn om mee te werken aan dergelijke acties.
Uiteindelijk zijn Dik van Zanen en ikzelf op zaterdag 22 juni naar Amsterdam getogen. Helaas bleel op de A7 mijn Nekaf nog kuren te vertonen waarvan ik gedacht had dat ik ze met een nieuwe carburateur en brandstoffilter verholpen had. Met vooruitziende blik hadden we een triangel mee en dan maar op sleep, want belofte maakt schuld.
Even doorgegeven aan Ellen dat we met wat vertraging aan zouden komen, maar wel op weg bleven en door.
Eenmaal aangekomen was parkeren uiteraard een uitdaging. Ellen had voor lekkere broodjes gezorgd, de vrouw des huizes zorgde voor koffie en Dik ging meneer helpen met het aantrekken van de kistjes behorende bij het oud-groen dat we voor de gelegenheid hadden meegenomen.
De baret was aangekocht door de Stichting, die mochten ze houden als nog een tastbaar aandenken. En het is dat Marco Kroon ergens een monument moest openen, anders was hij de baret eigenhandig komen uitreiken. Bij een volgende gelegenheid moest ik hem maar weer bellen, zei hij.
Toen op pad naar meneers favoriete park, een paar minuten verder. Op zeg maar niet geheel reglementaire wijze kregen we 2 voertuigen op een prachtige plek en daar ging fotograaf Marcel voortvarend te werk. Op een bepaald moment kwam er zelfs een afstand bestuurde flitser aan te pas. Geweldig om te zien hoe een goede fotograaf de mensen op hun gemak stelt, positioneert en zo schitterende foto’s maakt. Dan zijn onze eigen foto’s maar simpele registraties van een moment.
Na bijna een uur fotograferen, keerden we terug naar de woning voor een cola en een roze koek, het weer meenemen van uniform en de zonnebril van Dik, en even napraten.
De terugreis ging wat soepeler dan de heenreis, hoewel jammer genoeg mijn tuidraad losschoot en het niet overleefd heeft.
In ieder geval, geniet van de foto’s, en wie graag in de toekomst mee wil werken aan dergelijke dagen kan mij even een mailtje sturen, dan zet ik je op het lijstje van te vragen personen.
Voor Dik en mij was het een voorrecht om mee te mogen werken aan een onvergetelijke dag. Dank aan Ellen voor de organisatie en aan Marcel voor de prachtige foto's (die andere zijn van Dik en mij).
Norman