Het nieuwe bestuur had een lege agenda overgenomen van het oude bestuur, dus was 2023 zoeken naar mogelijkheden . Gelukkig mochten wij meeliften op dit evenement van de DYC. Dat betekende dat de DYC de hele organisatie voor haar rekening nam en wij er als AVC te gast waren.
Nu is de evenementencoördinator van de DYC ook lid bij ons dus qua communicatie kwam dat wel goed. Ik heb namens de AVC nog direct contact gehad met de locatiemanager van het bunkercomplex over een vergunning om mijn voertuig met wapen neer te zetten (daarin zijn we als AVC nog steeds bijzonder) maar omdat zij zelf al gedoe met de gemeente hadden over een “evenementenvergunning” of een reguliere opening, wilden ze hun vingers daar nog even niet aan branden. Begrijpelijk, maar weer een voorbeeld van hoe het over de hele linie steeds moeilijker wordt om leuke evenementen te organiseren. Dat is ook één van de redenen dat we als bestuur besloten hebben om waar mogelijk de samenwerking met andere clubs te zoeken, onder het motto “samen sterker en wijzer”.
Uiteindelijk was de lijst van deelnemers relatief klein. Ook dat is een fenomeen dat we steeds vaker zien. In dit geval is September een enorm drukke maand voor evenementen, met in hetzelfde weekend ook allerlei evenementen die samenhangen met Operatie Market Garden langs de route van XXX Corps en de luchtlandingen op de Ginkelse heide. Evengoed was er vanaf vrijdagmiddag een leuke opkomst met natuurlijk een paar Daf YA126s, maar ook een YA328 voorzien van DYC én AVC vlag, een YA314, de GMC toolbox van de voorzitter en 3 Nekafs.
De BB organisatie wilde graag 2 voertuigen naast het muziekpodium waar zondag de Bill Baker Big Band zou optreden, en dat zouden de GMC en mijn Nekaf worden “omdat er een camonet op ligt”. Dus de AVC leverde de blikvangers, dat was dan weer leuk.
Maar eerst was er het opzetten van tenten en andere slaapgelegenheden, kennismaking met Bert (de sleutelfiguur die ons het gehele weekend zou begeleiden en bijstaan namens het museum) en na lang wachten de chinese maaltijd die gezamenlijk genoten werd (half) onder de luifel van Jan en Ank aan een hele lange gezamenlijke tafel. Ook kwam de voorzitster van DYC een kennismakingsrondje doen.
Daarna kregen we de eerste rondleiding van Bert in wat toch een groot en zeker indrukwekkend bunkercomplex bleek; eerst een kleine Wehrmachtbunker aan de rand van het veld met originele en herstelde details, en daarna de grote bunker.
In de 2e wereldoorlog in eerste instantie gebruikt door de Luftwaffe als afluisterstation waarmee de geallieerde luchtvaartradioverbindingen gevolgd werden, en later door de SS. Die activiteiten werden niet nader gespecificeerd en vonden plaats nadat het nut van een radioafluisterpost door de opmars van de geallieerden wel was vervallen.
Er is een hoop fotomateriaal en originele uitrusting te zien in de bunker over deze periode, inclusief foto’s van de latere oorlogsjaren waarop een krater van een vlakbij neergestorte V2. De omgeving van de bunker was natuurlijk Sperrgebiet en was voor burgers en niet-geplaatste militairen niet toegankelijk.
Verder lopend door de bunker kwamen we in een “nieuwe” aanbouw van na de oorlog; het gedeelte gebouwd om de in 1952 opgerichte organisatie Bescherming Bevolking een plek te geven e.e.a. te coördineren na een natuurramp zoals een atoombom.. Er is echt een verrassende hoeveelheid origineel materiaal aanwezig en de ruimtes zijn ingericht alsof het personeel elk moment weer van de pauze terug kan komen en het werk hervatten. Een echte tijdscapsule.
De posters aan de muren zijn van een aandoenlijke naïviteit als het gaat om de overlevingskansen na een atoomaanval. De bunker kon 14 dagen van de buitenwereld afgesloten draaien met voedsel, water en luchtfiltering waarna men toch de deuren open moest gooien. Maar goed dat het nooit zijn nut heeft hoeven bewijzen.
Na deze ontnuchterende constateringen was er nog een genoeglijk samenzijn in de personeelskantine waar wij het gehele weekend gebruik van mochten maken, en uiteindelijk werden de slaapplekken opgezocht. De wijk waarin bunkercomplex Overvoorde is gelegen, staat niet heel goed bekend dus de poort was afgesloten en in de nacht waren geregeld knallen en sirenes te horen. Op zich wel passend bij de ambiance, maar je zal er maar wonen.
De ochtendploeg van DYC had de volgende ochtend het ontbijt geregeld. Er was brood, gebakken ei met of zonder spek, broodbeleg en, heel aangenaam, koffie. Na afloop kon iedereen zijn eigen bord en bestek even afwassen in het keukentje en rond 09:45 begon het opstellen voor de rit richting Louwman museum. Onze voorzitter kreeg nog een belletje van de “groep v/d Bosch” die onderweg waren, en het bleek handiger dat zij gezien het late tijdstip vast direct richting museum zouden rijden, net als wat andere laatkomers. Dat leverde uiteindelijk een paar mooie filmpjes van de aankomst van de voertuigen op. De rit zelf was dwars door drukke delen van Rijswijk en Den Haag en er waren wat splitsingen bij stoplichten. Dan was het even concentreren op het gebrul van de 328 om de juiste richting te bepalen en te proberen aan te sluiten. Het A12 protest was nog een factor in de routekeuze. Al met al waren we er na een kleine 45 minuten onderweg zijn en werden zoals gezegd, mooi gefilmd. Omdat oldtimers voor de ingang van het museum mogen parkeren, hebben we daar de voertuigen netjes opgesteld onder de bezielende leiding van Bert, die naast vrijwilliger van het bunkercomplex, ook nog vrijwilliger is van het Louwman museum.
Binnen was het ieder voor zich en om 12:30 verzamelen bij de voertuigen voor de door DYC georganiseerde lunch. Dus her en der zag je bekende gezichten en bleek het museum niet alleen veel groter dan het op het eerste gezicht leek, maar ook een aantal bijzondere voertuigen en technische ontwikkelingen te herbergen. Zo staat er in de eerste hal een prachtige Tatra, die de reputatie had het belangrijkste wapen van het Tjechische verzet te zijn; er waren veel Duitse officieren die zo’n snelle” Beutewagen” als een statussymbool zagen en dan zichzelf doodreden doordat de wagen bij een stuurfout door de zware motor achterin met een forse zwieper van de weg af en meestal tegen een boom of ander hard obstakel knalde.
De afdeling automobiele kunst was echt voor liefhebbers maar ook wel leuk om eens te zien. Lunch om 12:30 bleek broodjes knakworst met een scala aan sauzen. Wel werd het behoorlijk warm, dus na het eten snel weer de airco in en verder genieten van al dat moois. Qua militaire voertuigen kwamen we er bekaaid van af, hoewel een originele VW Schwimmwagen best een plaatje blijft en we er sterk over zitten te denken om dat bij de volgende ALV het officiële bestuursvervoermiddel te maken, verder uiteraard een MB Jeep en nog wat foto’s. Maar qua ontwikkeling van vormgeving en ook alternatieve krachtbronnen is er een hoop te zien. Zelfs een vroege houtgasgenerator, nog van voor de 2e wereldoorlog.
Rond een uur of 3 had iedereen het wel gezien en verzuurde benen van trappen en looproutes, dus werd er in kleine groepjes huiswaarts gereden. Ons groepje bestond uit de 328, mijn Nekaf en 2 126’s. Het was druk, naar later bleek zaten we achter de voor Prinsjesdag oefenende paardenbrigade van de politie en die gingen niet zo hard (paardenstapvoets is gewoon langzaam). Na één van de tunneltjes zag ik de zijdeur van een ME bus openzwaaien en iemand iets zeggen tegen Max in zijn 328. Na terugkomst heb ik ernaar gevraagd en blijkbaar had de agent gevraagd “hij is toch wel elektrisch, he? “ Gezien het gebulder hebben ze bij de Hermandad ook wel gevoel voor humor aan het eind van een lange dag. En zoals een van de 126 rijders opmerkte, was die dikke Audi naast ons ook snel klaar met stoer gasgeven in het tunneltje omdat hij toch overstemd werd door een Hercules JXLD..
We hadden even een paar uurtjes voor de BBQ, ook weer georganiseerd door DYC, zou beginnen. Goed moment om de oogbollen even wat rust te geven na een eerste koude en onwennige nacht. De rest was wat aan het socialisen en zo. Gelukkig was het een “echte” bbq met briketten en roosters. Dat smaakt toch altijd beter dan gebakken vlees op een vette plaat. Er was volop vlees van zeer goede kwaliteit, 2 heerlijke salades en de nodige stokbroden. Het is niet allemaal opgegaan, ondanks dat we echt wel ons best gedaan hebben. Uiteraard was er ruimte voor spannende verhalen en die waren er dan ook volop. De koelkast van DYC gaf tegen aanschaf van hun barkaart, toegang tot een ruime hoeveelheid bier, wat fris en wijn dus dat scheelde ook alweer sjouwen. En na het inmiddels bekende rondje afwas, was er nog een korte rondleiding door de museumdelen buiten de poort.
Ook deze werd door Bert geleid en leverde wat hilarische gesprekken en momenten op. De gevleugelde kreet van dit weekend werd toch wel “ijsjes eten”. Maar we werden ook weer wijzer over verschillende reddingsmethodes en technieken die de BB ter beschikking had, en eenmaal terug op het terrein konden we de oefenruïnes zien waar die vaardigheden bijgehouden werden.
Het kampvuur waar we nog even zaten werd helaas overstemd door de regen, dus zijn we binnen verder gegaan met allerlei vloeistoffen die niet uit de koelkast kwamen, en van horen zeggen heb ik dat de laatsten rond 02:30u te bed gegaan zijn.
De volgende ochtend was er weer koffie en ontbijt, en daarna het positioneren van de GMC en mijn Nekaf voordat de bezoekers zouden komen. De vrijwilligersploeg was ongeveer 20 man en wij waren met elk 1 vertegenwoordiger van DYC en AVC bij de ochtendbriefing. Alles was prima geregeld, van rondleidingen tot AED, en ieder ging zijn/haar ding doen. Voor ons was dat eerst een uurtje schuilen voor de regen en daarna een beetje rondlopen, vragen van bezoekers beantwoorden en wachten tot lunchtijd.
Dit keer broodjes hamburger, al dan niet voorzien van gesmolten vierkante plakken meuk in een geeloranje alarmkleur, en weer een arsenaal aan sausjes. Daarbij nog shaslicks en kipsateetjes die we de vorige avond niet meer weg hadden gekregen, en het was opnieuw lekker en gezellig. Het weer was inmiddels opgeknapt qua temperatuur en nattigheid, hoewel het grijs bleef. Dat beperkte het bezoekersaantal tot zo’n 250, wat prima te doen was. De Bill Baker Big Band speelde erg goed, gaf zeker sfeer aan de middag en er zat dan ook vrij veel publiek voor het podium.
Gedurende de middag was iedereen lekker bezig om zijn voertuig vertrekklaar te maken, en met wederzijds handjes helpen ging dat vrij vlot. Omdat de band tot na 4 uur doorspeelde en we toch ook niet dwars door een menigte wilden en konden rijden, konden we pas iets later dan verwacht, vertrekken.
Als je van tevoren je route weet, plan je gewoon je eten onderweg en dat hebben Jan, Ank en ik dan ook gedaan. Dat ik de laatste 15km op een sleepauto heb afgelegd, was dan weer niet de planning en maakte het alsnog een latertje, maar ook dat was wel weer een avontuur op zich. Er staat nog wat meer op mijn “to do” lijstje. (inmiddels weer gefixt).
Al met al was dit een zeer positieve ervaring, met beide clubs in een evenement meedraaien. We willen dat in de toekomst vaker gaan doen.