Op zaterdag 15 juni hield de Nederlandse Unifil Vereniging, bijgestaan door o.a. Defensie en Veteranen Instituut, hun grote Unifil reünie. Die houden ze om de 5 jaar. En het bestuur had mij uitgenodigd om de witte Nekaf met MAG in de static show te zetten.
Dit jaar was de locatie in Zeewolde, aansluitend op wekenlange feesten daar ter gelegenheid van het 40jarig bestaan van de gemeente. De vorige grote reünie waar ik bij aanwezig was, was Soesterberg bij het NMM in 2014. Motorproblemen 5 jaar geleden maakten dat ik die moest overslaan.
Nu blijft het spannend om met de Nekaf op pad te gaan. Na 3 keer in 1 maand de kop lichten om maar op tijd voor Wageningen klaar te zijn, wilde hij gelukkig gewoon starten op vrijdag, en hebben we (mijn dochter en haar vriend) toch maar, gezien de weersverwachting, het dakje erop gezet en de aanhanger grotendeels ingeladen. Vanwege de regels van de Wet Wapens en Munitie, waar ook een gedeactiveerde MAG onder valt, mocht die pas op de dag zelf uit de kluis en in de aanhanger, maar de rest kon alvast ingeladen.
Zaterdagochtend, 6 uur midden in de nacht de wekker. Elkaar voor de voeten lopen in de keuken want partner moest taxi gaan rijden, ergens daartussen kwamen de “kiddo’s” ook uit het logeerbed gerold, dan aankleden voor wat we dachten dat het weer ging doen (koud en guur), aanhanger aan Nekaf koppelen en op pad. Route gekozen via de dijk Enkhuizen-Lelystad en niet eens veel verkeer. Onderweg deden de ruitenwissers het niet (raar want die deden het voorheen wel) dus tactisch met het hendeltje de ruit aan de buitenkant, en met de handschoen aan de binnenkant vegen als het zicht te weinig werd. Af en toe over de rotondes glibberen want Natoprofiel is geen fijne regenband, en dan kom je toch wel eens een hand tekort voor de richtingaanwijzer. Maar goed, ze zien wel waar ik heen ga..
Op het terrein werden we warm begroet, koffie was voorradig en het was een mooi weerzien met de mannen van het Unifil Museum in Arkel. We kennen elkaar al een jaartje of 15. Er was een mooi plekje voor ons vrijgehouden bij de slagboom van het “VN kamp” dat ze opgesteld hadden. Na een tripje naar de latrine begon het opbouwen van de Nekaf: dak oprollen, raam plat, helmen en scherfvesten op hun plek, MAG affuit en de MAG monteren, patroonband erin, antenne erop. Dummy naast de Nekaf gepositioneerd, en de rest van de spullen in de aanhanger.
Ff bijkletsen met deze en gene, en toen begon de eerste regenbui. Gelukkig had ik met vooruitziende blik en weersapps vrijdag een “uitloop” partytent gekocht bij de Action, en die konden we binnen 30 seconden over de Nekaf heen tillen. Zo bleven de stoelen tenminste droog voor de terugreis; alle andere voertuigen waren gewoon dicht, de watjes..
Er was een enorme feesttent waar mensen droog binnen konden zitten, met tafeltjes en stoelen, en daar was een podium voor de band maar ook enkele stands waaronder een prachtig diorama over de Israëlische intocht in Libanon in 1982 en de "confrontatie" met het NL battaljon.
Ook hing er een schilderij gemaakt n.a.v. het verhaal van mijn goede vriend en UNIFIL veteraan Erik Kuiper, voor de reizende tentoonstelling "Helmen vol Verhalen". De avondmaaltijd na het verlies van een kameraad.
Erik kon er zelf helaas niet bij zijn.
Maar tijdens de zonnige momenten, en die waren er heel veel, was er een hoop aanloop van veteranen en familie, en met name de MAG bleek populair. Omdat veel mannen er ervaring mee hadden, er kwamen wat oud-boordschutters kijken en plaatsnemen, er ontstonden drukke gesprekken en er werden herinneringen opgehaald. Dat is voor mij de belangrijkste reden om het ding mee te nemen naar evenementen: het roept reacties op en is voor veel veteranen een herkenning maar ook erkenning van de gevaarlijke omstandigheden waaronder ze gediend hebben.
Dit is de belangrijkste reden voor mij om een wapen op het voertuig te zetten. De AVC is één van de weinige verenigingen die dat kan en mag ondersteunen via het Ministerie van Justitie volgens de regels van Historisch Rollend Erfgoed en daar zijn we trots op. Het draagt bij aan begrip, het vertellen van het verhaal en eerlijke beeldvorming. Met name aan Unifil is decennia lang het beeld van een “vakantiemissie” blijven hangen. Nu de echte verhalen boven komen, blijkt dat heel anders te zijn. Defensie was totaal niet voorbereid op het draaien van een missie, er was onvoldoende materieel, slechte logistiek, weinig benul bij “Den Haag” over de realiteit op de grond. Het mag een wonder heten dat er “slechts” 9 mannen gesneuveld zijn. Maar degenen die later in de problemen gekomen zijn, zijn een veelvoud van dat aantal. Eén van de gesprekken tussen veteranen naast de jeep ging er ook over dat ze jarenlang niet konden vertellen over hun ervaringen. “Begin je daar nu alweer over, je hebt dat al verteld..”
We stonden prima op het veld, met muziek van de Kapel JWF en de locatie was goed bereikbaar en prima georganiseerd door de gemeente Zeewolde. Onze leden Hubert Schartman en Ernst Zijderveld waren er ook, dus nog even over wat dingetjes gehad. Zo rond 4 uur begonnen de standhouders op te ruimen en werden de tenten van onze buren ingepakt. Dus wij gingen ook maar opruimen. De dummy had het met de windvlagen al zo zwaar dat we hem herhaaldelijk weer in elkaar hadden moeten zetten, dus die ging als eerste de aanhanger in. En daarna begon de aanhangertetris.
Mijn dochter is daar erg goed in, en ik ben goed in delegeren..
daarna hebben de kids nog even geholpen met het stouwen van de onderdelen van het roadblock (echt een heel slimme constructie die al jaren meegaat) en zijn we rond half 6 op weg gegaan.
De terugweg was qua weer een stuk aangenamer. Al deed de rechter ruitenwisser het blij vlagen weer prima, en reed de aanhanger beter met voldoende bandendruk (0,7 bar was toch wat laag maar ja, wanneer kijk je er eigenlijk naar), maar bij Enkhuizen werd het even spannend: mijn bijrijder zag ineens vonken bij zijn voeten, dus zijn we gestopt maar konden niets vinden. Weer net op pad rook het “elektrisch” en zag ik een beetje rook onder het dashboard bij de massasleutel vandaan komen, dus meteen het gras in en alles uit. Desondanks brandde de verlichting nog en ook de claxon deed het, maar de rook was gestopt. ANWB gebeld, kids naar de McD gestuurd voor avondeten, ik zat ondertussen in mijn hoofd te tellen wat de mogelijke reparatieonderdelen zouden kosten en bij de laatste frietjes (wat zijn die nieuwe sauszakjes een gekloot) kwam de grote gele bus. De wegenwacht keek ff snel, sleepte ons toen naar een parkeerplaats iets verderop en ging daar op onderzoek uit. Er was inderdaad een kortsluiting, dus hij begon zaken te isoleren maar kwam er niet uit. En ineens zag hij dat de pluspool van de rechter accu tegen de vleugelmoer van de klem raakte en daar dus sluiting maakte. Risico van het feit dat we de juiste maat accu’s niet meer kunnen kopen. Hij heeft alles even strak vastgezet en me geadviseerd om de lege ruimte op te vullen met hout of rubber om herhaling te voorkomen. Dus dat wordt een klusje voor van de week.
Al met al een geweldige dag gehad, helaas niet iedereen gezien die ik hoopte te zien maar fantastische belangstelling bij de Nekaf, erg leuke gesprekken gehad, grappige foto’s gemaakt en gemaakt zien worden, het gevoel echt bijgedragen te hebben aan een mooi evenement en genoten van de andere hobbyisten en hun voertuigen die daar stonden. Het was een mooi bewijs voor de stelling dat je niet alleen voor jezelf een voertuig hebt maar dat je een stuk geschiedenis koestert en deelt met het publiek.
Norman Meyer